Home
Philip Aguirre y Otegui
L'invitation au voyage: works on paper - book publication
L'invitation au voyage: works on paper - book publication.
Essays written by Simon Njami. Scroll down for the English text.
Absolute cartografie
'De dichter, die via intellectuele intuïtie tot hen doordringt, verleent hen een kracht die hun vroeger gebruik doet vergeten en geeft elk levenloos voorwerp ogen en een tong'
Ondanks de verscheidenheid in afkomst, achterliggende verhalen en herinneringen die ze oproepen, vormen de aaneensluitende objecten een geheel, als een archipel of een continent. Elk van hen wordt plots een grondgebied, een land. Kaarten prikkelden altijd al de verbeelding van de mens, die zich op basis daarvan de wereld eigen maakte door de contouren ervan uit te tekenen. Onder impuls van een koning-zeevaarder schuimden de Portugezen de zeeën af en brachten tekeningen van de aarde mee, als schatten die op dierenhuiden en perkamenten zichtbaar werden. Met zijn tekeningen en etsen vindt Philip Aguirre de kunstige cartografie opnieuw uit. Hij wil zich geen grondgebieden toe-eigenen, maar er wel nieuwe creëren. Hij wil paden en oriëntatiepunten doen vervagen, opdat niemand ze ooit anders zou kunnen benutten dan als vertrekpunten voor denkbeeldige cruises. De kunstenaar hertekent de contouren van onze wereld op het ritme van zijn inspiratie. Hij creëert opnieuw een oerchaos waarin noord en zuid, oost en west elk belang verliezen. Wat is een kaart anders dat een uiterst mysterieuze tekening?
Toen Alphonse de Lamartine zich deze orthodoxe vraag stelde: 'Hebben levenloze voorwerpen een ziel die zich aan onze ziel hecht en kunnen ze liefhebben?', was het de Franse romantische dichter niet zozeer te doen om de religieuze waarheid van de ziel en de spirituele consequenties. Hij stelde zich (op het gevaar van een anachronisme af) een fenomenologische vraag rond onze perceptie en wilde daarbij een antwoord op een onoplosbaar vraagstuk formuleren. Het gaat hier om de Sartreaanse bevraging rond de verhouding tussen objecten en het bewustzijn via wat wij 'beelden' noemen. 'De term 'beeld' verwijst naar de verhouding tussen het bewustzijn en het object. Met andere woorden: het beeld verschijnt op een bepaalde manier aan het bewustzijn. Of nog: het bewustzijn stelt zich het object op een bepaalde manier voor.' Het 'object' waarover Sartre het heeft, is geen object op zich, maar een soort bewegend perspectief dat altijd kan veranderen. Het beeld dat hier gelijkenissen vertoont met ons fysiek voorwerp, vertegenwoordigt een teken, een fenomeen waaraan wij betekenis verlenen. Net als Sartre, had Lamartine het niet over vervaardigde objecten met een duidelijke functie, maar over ideeën rond objecten, die alle kanten uitkonden. Zo werden objecten in feite losgemaakt van elke vorm van instructie.
Om het met de woorden van de Franse auteur Jean Giono te zeggen: 'Immobiele reizen zijn ongetwijfeld de mooiste'. Door die vrijheid ontwaakt de magie van de verbeelding. Reizen die we in ons binnenste maken, zoals Charles Baudelaire ons leerde: 'Er is een prachtig land, een luilekkerland, dat ik met een oude vriendin hoop te bezoeken. Een bijzonder land, verscholen in noordelijke nevels. Misschien in het oosten, misschien in het westen ...' Philip Aguirre reist niet met één, maar twee vrienden: het object en de tekening. Bij hem zijn die twee reisgezellen één. Ze kennen het geheim van 'uit zichzelf treden', zoals Georges Bataille dat beschrijft: 'Innerlijke bewegingen zijn geenszins objecten. Ze zijn evenmin subjecten in die zin dat ze zijn als het zichzelf verliezende subject dat uiteindelijk weer tot zichzelf kan komen. In dat opzicht zijn ze dus dubbelzinnig. Uiteindelijk wordt de behoefte aan een object - de behoefte om uit zichzelf te treden - dwingend.'
Alles begint wanneer we de ogen sluiten. Onze verbeelding draait op volle toeren. Niets is ooit mooier dan wat we droomden en zo creëerden. Wie in staat is een droom van de mentale ruimte naar de fysieke ruimte van een wit blad over te brengen, laat een tekening ontstaan die - zelfs gegraveerd - met schaduwen en lichtheid een derde, afwezige dimensie opnieuw oproept. De wirwar van lijnen die de absolute cartografie voorstelt, is als een reis waarvan we nooit willen terugkeren.
_
Absolute Mapping
"The poet, by an ulterior intellectual perception, gives them a power which makes their old use forgotten, and puts eyes and a tongue into every dumb and inanimate object."
Objects, placed end to end, despite the heterogeneity of their origins, their histories and the memories they contain, make up a whole, like an archipelago, a continent. And each of them suddenly becomes territory, country. Maps have always represented a precious imaginary world for mankind. A way of getting to grips with the world by defining its contours. The Portuguese, at the instigation of a navigator king, scoured the seas and brought back a drawing of the Earth, like so many treasures traced on skins or parchments. With his drawings and engravings, Philip Aguirre reinvents the art of cartography and his intention is not to appropriate a territory, but to create new ones. To blur tracks and landmarks so that no one would ever consider using them as anything other than the starting points for imaginary voyages. By redrawing the contours of our world according to his inspiration, the artist recreates a primal chaos in which north and south, east and west are no longer important. What does a map represent, if not the most mysterious of drawings?
When Alphonse de Lamartine imagined this orthodox question: "Inanimate objects, do you have a soul that attaches itself to our soul and the strength to love? ", the French romantic poet was interested less in the religious truth of the soul and its spiritual consequences than in the enunciation of a phenomenological question (even if it means risking an anachronism) on our perception, challenged to provide the answer to an insoluble question. It is the Sartrean questioning of the relationship of the object to consciousness, through what we name "images": The word "image" can therefore only designate the relationship of consciousness to the object; in other words, it is a certain way that the object appears to consciousness, or, if one prefers, a certain way that consciousness gives itself an object." The object of which Sartre spoke is not an object in itself, but a kind of moving, non-fixed, perspective. The image, which would be similar here to our physical object, represents the sign, the phenomenon that we have to invest with meaning Lamartine, like Sartre, does not address the manufactured object invested with a precise function, but the object-idea, invested with every potentiality. An object in the making, in a way, free of the assignment that would be imposed on it.
The most beautiful journeys, as the French writer Jean Giono said, are undoubtedly still journeys. And it is this freedom that opens up the full magic of the imagination. Those that can be made from within oneself, as Charles Baudelaire taught us: "There is a majestic country, a land of Cockaigne, they say, which I dream of visiting with an old friend. A unique country, drowned in the mists of our North, and which one might call the Orient of the Occident...". Philip Aguirre travels with not one, but two friends: the object and the drawing. For him, his two companions are one and the same thing, in that they represent the secret of "getting out of oneself" of which Georges Bataille speaks, "Inner movements are not an object. They are not a subject either in that they are the subject that is lost, but the subject can ultimately bring them back to itself and as such, they are equivocal. In the end, the need for an object, that is to say, the need to get out of oneself becomes imperative."
We start by closing our eyes. We imagine. Nothing will ever be more beautiful than what has been dreamed, that is to say created. And when one has the ability to transcribe this dream, to sculpt this dream in the mental space transposed to the physical space of a white page, then the drawing is born which, even engraved, with its shadows and its lightness, reintroduces an absent third dimension. This interlacing of lines which represents absolute cartography, this journey from which one would like never to return.
Essays written by Simon Njami. Scroll down for the English text.
Absolute cartografie
'De dichter, die via intellectuele intuïtie tot hen doordringt, verleent hen een kracht die hun vroeger gebruik doet vergeten en geeft elk levenloos voorwerp ogen en een tong'
Ondanks de verscheidenheid in afkomst, achterliggende verhalen en herinneringen die ze oproepen, vormen de aaneensluitende objecten een geheel, als een archipel of een continent. Elk van hen wordt plots een grondgebied, een land. Kaarten prikkelden altijd al de verbeelding van de mens, die zich op basis daarvan de wereld eigen maakte door de contouren ervan uit te tekenen. Onder impuls van een koning-zeevaarder schuimden de Portugezen de zeeën af en brachten tekeningen van de aarde mee, als schatten die op dierenhuiden en perkamenten zichtbaar werden. Met zijn tekeningen en etsen vindt Philip Aguirre de kunstige cartografie opnieuw uit. Hij wil zich geen grondgebieden toe-eigenen, maar er wel nieuwe creëren. Hij wil paden en oriëntatiepunten doen vervagen, opdat niemand ze ooit anders zou kunnen benutten dan als vertrekpunten voor denkbeeldige cruises. De kunstenaar hertekent de contouren van onze wereld op het ritme van zijn inspiratie. Hij creëert opnieuw een oerchaos waarin noord en zuid, oost en west elk belang verliezen. Wat is een kaart anders dat een uiterst mysterieuze tekening?
Toen Alphonse de Lamartine zich deze orthodoxe vraag stelde: 'Hebben levenloze voorwerpen een ziel die zich aan onze ziel hecht en kunnen ze liefhebben?', was het de Franse romantische dichter niet zozeer te doen om de religieuze waarheid van de ziel en de spirituele consequenties. Hij stelde zich (op het gevaar van een anachronisme af) een fenomenologische vraag rond onze perceptie en wilde daarbij een antwoord op een onoplosbaar vraagstuk formuleren. Het gaat hier om de Sartreaanse bevraging rond de verhouding tussen objecten en het bewustzijn via wat wij 'beelden' noemen. 'De term 'beeld' verwijst naar de verhouding tussen het bewustzijn en het object. Met andere woorden: het beeld verschijnt op een bepaalde manier aan het bewustzijn. Of nog: het bewustzijn stelt zich het object op een bepaalde manier voor.' Het 'object' waarover Sartre het heeft, is geen object op zich, maar een soort bewegend perspectief dat altijd kan veranderen. Het beeld dat hier gelijkenissen vertoont met ons fysiek voorwerp, vertegenwoordigt een teken, een fenomeen waaraan wij betekenis verlenen. Net als Sartre, had Lamartine het niet over vervaardigde objecten met een duidelijke functie, maar over ideeën rond objecten, die alle kanten uitkonden. Zo werden objecten in feite losgemaakt van elke vorm van instructie.
Om het met de woorden van de Franse auteur Jean Giono te zeggen: 'Immobiele reizen zijn ongetwijfeld de mooiste'. Door die vrijheid ontwaakt de magie van de verbeelding. Reizen die we in ons binnenste maken, zoals Charles Baudelaire ons leerde: 'Er is een prachtig land, een luilekkerland, dat ik met een oude vriendin hoop te bezoeken. Een bijzonder land, verscholen in noordelijke nevels. Misschien in het oosten, misschien in het westen ...' Philip Aguirre reist niet met één, maar twee vrienden: het object en de tekening. Bij hem zijn die twee reisgezellen één. Ze kennen het geheim van 'uit zichzelf treden', zoals Georges Bataille dat beschrijft: 'Innerlijke bewegingen zijn geenszins objecten. Ze zijn evenmin subjecten in die zin dat ze zijn als het zichzelf verliezende subject dat uiteindelijk weer tot zichzelf kan komen. In dat opzicht zijn ze dus dubbelzinnig. Uiteindelijk wordt de behoefte aan een object - de behoefte om uit zichzelf te treden - dwingend.'
Alles begint wanneer we de ogen sluiten. Onze verbeelding draait op volle toeren. Niets is ooit mooier dan wat we droomden en zo creëerden. Wie in staat is een droom van de mentale ruimte naar de fysieke ruimte van een wit blad over te brengen, laat een tekening ontstaan die - zelfs gegraveerd - met schaduwen en lichtheid een derde, afwezige dimensie opnieuw oproept. De wirwar van lijnen die de absolute cartografie voorstelt, is als een reis waarvan we nooit willen terugkeren.
_
Absolute Mapping
"The poet, by an ulterior intellectual perception, gives them a power which makes their old use forgotten, and puts eyes and a tongue into every dumb and inanimate object."
Objects, placed end to end, despite the heterogeneity of their origins, their histories and the memories they contain, make up a whole, like an archipelago, a continent. And each of them suddenly becomes territory, country. Maps have always represented a precious imaginary world for mankind. A way of getting to grips with the world by defining its contours. The Portuguese, at the instigation of a navigator king, scoured the seas and brought back a drawing of the Earth, like so many treasures traced on skins or parchments. With his drawings and engravings, Philip Aguirre reinvents the art of cartography and his intention is not to appropriate a territory, but to create new ones. To blur tracks and landmarks so that no one would ever consider using them as anything other than the starting points for imaginary voyages. By redrawing the contours of our world according to his inspiration, the artist recreates a primal chaos in which north and south, east and west are no longer important. What does a map represent, if not the most mysterious of drawings?
When Alphonse de Lamartine imagined this orthodox question: "Inanimate objects, do you have a soul that attaches itself to our soul and the strength to love? ", the French romantic poet was interested less in the religious truth of the soul and its spiritual consequences than in the enunciation of a phenomenological question (even if it means risking an anachronism) on our perception, challenged to provide the answer to an insoluble question. It is the Sartrean questioning of the relationship of the object to consciousness, through what we name "images": The word "image" can therefore only designate the relationship of consciousness to the object; in other words, it is a certain way that the object appears to consciousness, or, if one prefers, a certain way that consciousness gives itself an object." The object of which Sartre spoke is not an object in itself, but a kind of moving, non-fixed, perspective. The image, which would be similar here to our physical object, represents the sign, the phenomenon that we have to invest with meaning Lamartine, like Sartre, does not address the manufactured object invested with a precise function, but the object-idea, invested with every potentiality. An object in the making, in a way, free of the assignment that would be imposed on it.
The most beautiful journeys, as the French writer Jean Giono said, are undoubtedly still journeys. And it is this freedom that opens up the full magic of the imagination. Those that can be made from within oneself, as Charles Baudelaire taught us: "There is a majestic country, a land of Cockaigne, they say, which I dream of visiting with an old friend. A unique country, drowned in the mists of our North, and which one might call the Orient of the Occident...". Philip Aguirre travels with not one, but two friends: the object and the drawing. For him, his two companions are one and the same thing, in that they represent the secret of "getting out of oneself" of which Georges Bataille speaks, "Inner movements are not an object. They are not a subject either in that they are the subject that is lost, but the subject can ultimately bring them back to itself and as such, they are equivocal. In the end, the need for an object, that is to say, the need to get out of oneself becomes imperative."
We start by closing our eyes. We imagine. Nothing will ever be more beautiful than what has been dreamed, that is to say created. And when one has the ability to transcribe this dream, to sculpt this dream in the mental space transposed to the physical space of a white page, then the drawing is born which, even engraved, with its shadows and its lightness, reintroduces an absent third dimension. This interlacing of lines which represents absolute cartography, this journey from which one would like never to return.
